Ding dong Mekong

Dit is het eiland Don Khon.
Er groeien palmbomen en ook andere bomen.
Ons eiland is niet in de zee,
maar in de rivier de Leie!
De taxi is hier een boot.
We logeren in een bungalow met een zwembad.
Er komen ook veel backpackers aan ons zwembad chillen.

Kazzen

PS: in deze tekst zit een fopje verstopt

Si Phan Don: 4000 eilanden in de Mekongdelta en daar gaan wij er enkele van verkennen. Per boot, op de fiets, te voet. Want veel andere opties zijn hier niet. Van de grotere eilanden Don Khong, Don Det en Don Khon is telkens een deeltje sterk ontwikkeld in functie van wat landbouw en vooral toerisme, de rest van het eilandoppervlak is eerder onherbergzaam en verlaten. Just the way we like it.



De Mekong zorgt niet alleen voor een gestage stroom reizigers op zoek naar mooi weer en heerlijk niets doen, maar ook voor vis. Véél vis! We zien kleine vissersbootjes op de rivier (voor grotere boten is het water te ondiep). 's Avonds vissers-duikers met een zaklamp op het hoofd - terwijl wij in het restaurant boven hen van eerder gevangen vis smullen. Rieten trechtervormige manden en andere vis-vallen aan de stroomversnellingen. Jonge kereltjes met harpoen en gespierde mannen die met het visnet in de hand en om het middel gebonden zonder vrees de 'rage rapids' induiken. Indrukwekkend schouwspel!

Het is heet hier, echt heet. En het koelt 's nachts nauwelijks af. Wat zijn we dus dolgelukkig met onze bungalow bij een guesthouse met zwembad. Stijn moest er een spurtje voor inzetten toen een andere reizigster onze bungalow probeerde in te pikken, notabene nadat ze ons eerst de weg had gevraagd! (Die wij natuurlijk vriendelijk uitlegden, eraan toevoegend dat we een optie genomen hadden op de laatste beschikbare bungalow - man, wat zijn wij soms naïef...) En een spurtje trekken bij vochtige temperaturen van rond de 37°C, dat is zweten hé, véél zweten. Maar het was het waard! Omdat het een redelijk ondiep zwembad is, voelen de kinderen zich prima op hun gemak. Op enkele dagen tijd maken zowel Ninke als Kazzen grote vooruitgang in hun zwemmen. En Kobe duikt dat het een lieve lust is, geef hem een harpoen en hij kan hier mee met de lokale jeugd op jacht in de rivier!

 

Is het de weerslag van weken onderweg zijn en de overschakeling naar een veel rustiger ritme of hebben we onderweg iets opgedaan? Iets verkeerd gegeten of één of ander vies beestje in een slok rivierwater? Geen idee, maar jammer genoeg is Si Phan Don ook de plek waar we voor het eerst fameus koortsremmers uitdelen. Waar we onrustige nachten beleven, wakend over zieke kinderen, piekerend over malaria of drijvend in het zweet. Waar Ninke aan den lijve ondervindt wat de Gentse uitdrukking "mieren in uw gat hebben" betekent en haar knie kneust en schaaft door tussen de planken van een hangbrug te schieten. Waar Kazzen een vreemde uitslag krijgt die hardnekkig brandt, jeukt en groeit. Waar we om beurten geplaagd worden door een maag- en darmviruske. Een magere troost: nu komt die uitgebreide reisapotheek die we al wekenlang meesleuren toch nog van pas. En gelukkig is er onze trouwe Dokter Dieter, via een digitaal consult tot aan de andere kant van de wereld. Waarvoor dank!

We trotseren de hitte voor fietstochtjes in de omgeving. Het wordt een combinatie van de hitte van de Tour de France, de bonkige k(ass)eistroken van Parijs-Roubaix en de stoffige plugstreets van Gent-Wevelgem. Het is afzien, maar dan van de 'leuke' soort ;-) Al snel laten we één fiets achter, zodat Kazzen en Kobe kunnen afwisselen en zo om beurten even op adem kunnen komen. Al weet ik niet of het hobbelen op een klein kussentje achterop de bagagedrager zo relaxed is ;-)) Onderweg: een karaokebar in the middle of nowhere, een hutje hier en daar, wat buffels en koeien, jongens die met de katapult jagen op hagedissen, suikerpalmen en droge rijstvelden. We balanceren over de hangbruggen, groeten de geiten en verwonderen ons over de Fransen die hier meer dan honderd jaar geleden probeerden het water in strakke banen te leiden met enkele strategisch geplaatste kaaimuren.

Op verschillende plaatsen op het eiland staat een oude locomotief, nog zo'n restant uit de tijd dat de Fransen hier bivakkeerden. Vastbesloten waren ze, om een doorgang te vinden via de Mekong en het binnenland van Laos en Thailand, naar China, dat uitgestrekte land vol schatten, waar de Britten via zee het monopolie over hadden. Dapper baanden ontdekkingsreizigers en avonturiers zich een weg door de rivier en de jungle. Maar dat was buiten de tientallen watervallen en stroomversnellingen gerekend, die een onoverkomelijke hindernis vormden. Wie niet waagt, niet wint, moeten ze gedacht hebben. Dus bouwden ze een spoorlijn over Don Khon en Don Det, waar ze de schepen op takelden en aan de andere zijde weer het water in lieten.



Aanvankelijk werden de schepen op mankracht over de rails getrokken, later kwamen er echte stoomlocomotieven (in stukjes verscheept hierheen!). De trein rijdt al lang niet meer, maar op de plaats waar het spoor lag, is een hobbelig pad waar je kan fietsen of wandelen. Hier en daar zie je nog een stukje van de rails die gebruikt worden als afsluiting. Herinnering aan een tijd waarin alle mogelijk leek. Straf. Zonder daarbij uitspraak te willen doen over de donkere kanten van de ontdekkingsdrang van de koloniale grootmachten...



Vanuit die oude Franse haven (of wat er nog van overblijft) gaan we met een longtailboat het water op, op zoek naar Irrawaddydolfijnen. Van deze zoetwaterdolfijnen zijn er maar een tien à twintig meer over, dus het is vingers kruisen in de hoop dat we er zullen zien. We turen over het wateroppervlak en kijk, ons geduld wordt niet heel lang op de proef gesteld: daar op de (onzichtbare) grens met Cambodja (zo zijn we daar toch ook een béétje geweest) zien we een paar keer een exemplaar opduiken. Of verschillende, dat kan ook. Hoewel ze niet erg dichtbij de komen, is de ervaring toch 'pakkend' genoeg om ons weer hele grote gelukzakken te voelen, dankbaar voor alles wat we hier meemaken, zien, beleven.

Si Phan Don is verder ook nog (voor ons): heerlijke limoen-mintshakes, balspelletjes in het water, Kobe die bij gebrek aan remmen een stopbord gebruikt om euh... te 'stoppen' (net voor de afgrond!), kleurenwiezen voor beginners, een groep Laotiaanse vrouwen die liggen te 'sterven' in een restaurant (moet een zwaar namiddagfeestje geweest zijn), een heerlijke salade met rode biet en rode kool, woeste watervallen, een Studio Brusselsticker opmerken op een waarschuwingsbord, een waterrad bestuderen, een voorvader van onze Kevin spotten tussen de foto's van de Franse ontdekkingsreizigers, stapels reservewielen - ingepakt in glinsterende tape zodat ze er uit zien als een stapel kleurrijke hoelahoeps, een drone boven het zwembad, alle mogelijke en onmogelijke goederen die vervoerd worden over het water, Ninke die door een schipper het water overgedragen wordt zodat we een mooie foto kunnen trekken, schoolmeisjes op de side-car, tientallen (brom)fietsenmakers, prachtige turquoois-blauwe huizen en steevast begroet worden met "welcome to Lao!" als we 's avonds de oude spoorwegbrug oversteken om te gaan eten.