Avonturen in Ayutthaya

De meeste verplaatsingen hier proberen we met het openbaar vervoer te doen. Zo ook de verplaatsing Bangkok-Ayutthaya. Ondanks de korte afstand, bleek dat een heuse onderneming ;-)
Vlotjes de hele BTS-lijn (skytrain) af naar Mo Chit. Daar zouden we aan de ene kant van het park het treinstation uitstappen, aan de andere kant het busstation inlopen. Dat het een gróót park was, waarschuwde Stijn. Dat we misschien beter met de taxi rondom rond zouden gaan. Dat we toch tijd hadden, sputterde ik tegen. En toch ideaal om de kids nog wat te laten crossen en spelen?
Bleek het een héééééééééééél groot park te zijn. Formaat Puyenbroeck in plaats van Citadelpark. En wij daar dus door, met al onze bagage (zei ik al dat we te veel mee hebben?).
Een prachtig park, dat wel: botanische tuin met massa's orchideeën en waterlelies, stepstones om riviertjes over te steken, speelpleintjes, klimbomen en ninja-stokken, eekhoorns, dansende meisjes, ... Alleen: verdacht weinig uitgangen. En slechte plannetjes. En geen internet, ah nee.
Na veel zwoegen, stappen, zweten en een beetje stressen (zullen we de bus halen?) uiteindelijk toch een uitgang gevonden. Pluim voor onze flinke stappers (met rugzak), hun Sprite dubbel en dik verdiend! Om dan tenslotte toch maar een taxi te nemen. En te ontdekken dat we er eigenlijk héél dichtbij (geweest) waren, bij de bewuste uitgang. Dju toch, dringend maps.me installeren! (Of Thais leren...)

De ruïnes die Ayutthaya zo typeren liggen verspreid in en rond de oude stad. Wij daarom, net als zoveel andere toeristen, met de fiets op tocht. Met dat verschil dat wij drie kinderen mee hebben. Voetsteuntjes mee van thuis, kussentje op de bagagedrager gebonden, twee kids achterop. En de jongens om beurten zelf op de fiets. Gelukkig zijn de Thai eerder kort van gestalte en vonden we snel een fiets die paste. En route! Nu rijden hier dus wel meer toeristen op de fiets rond, maar fietsinfrastructuur is compleet ontbrekend. Dus is het de weg delen met brommers, tuktuks, bestelwagens, pickuptrucks, auto's, moto's en hier en daar een bus (met minions!) (er op, niet er in). Proberen niet te vergeten links te rijden. Aandachtig kijken of die twee achterop hun voeten niet in de spaken draaien. Nummer drie sturen en bemoedigen. Allez, dat het niet direct een relaxed tripje was. En nét toen we een beetje op ons gemak begonnen te geraken, kreeg Stijn platte band! Hij terug naar de guesthouse, ik met de drie kinderen verder op weg. Van stappen met een fiets aan de hand word je zo lamlendig, dus hoppa, met drie op een fiets. Hey, we zijn in Thailand, waar ze met drie-vier-vijf op een brommer kruipen, dus who cares ;-) Eenmaal Stijn terug aangesloten werd het een heerlijke dag. Behalve druk verkeer doorkruisten we ook een groot park. Waar de kinderen op, over en van stevige brugjes raceten en we met z'n allen gammele brugjes overstaken. 't Is vaak in die meest eenvoudige momenten dat we hier ons plezier vinden.

Bij één van de oude tempels hoort de olifantenkraal waar ooit de kudde van de koning huisde. Daar lopen nu opgetutte olifanten rondjes met toeristen op hun rug. Niet ons ding, snappen de kinderen gelukkig ook. Kobe en Kazzen gingen van dichtbij kijken hoe het gesteld was met het dierenleed. Bleek op het eerste zicht wel mee te vallen. Maar echt leuk kan het voor een olifant toch niet zijn, hé mama, naast een straat stappen?
Wij wat verder in de buurt op verkenning. Een oud brugje opgeklommen. Was daarachter nog een brugje of zaten we nu op een eiland? Even kijken... Plots: een beweging in mijn ooghoek. Op nog geen 2 meter van Kazzen een reusachtige leguaan. En daar, nog één!
Gelópen!
Nahijgend, een klein beetje rillerig en gelukkig ook lachend, vanop veilige afstand die grote reptielen nog eens goed bekeken. Wow! Geruststellend, tegen Ninke: ze zitten op een eilandje, dus je hoeft hier op de andere plekken geen schrik te hebben. Om dan even verderop nog een exemplaar in het water te zien duiken! En nog een eindje verder staarde er ons één aan vanuit een rioolgat!

Ayutthaya, waar de kinderen op culinair vlak weer nieuwe ontdekkingen deden (alles op z'n tijd): het eerste noedelsoepje (mmmmmmm!). Oefenen met de eetstokjes (gaat verrassend vlot). En het lekkerste tussendoortje totnogtoe: groene pannenkoekjes met haar tussen! We hebben niet kunnen uitvissen wat het precies was; suikerrietsprieten of gesponnen suiker. Maar lekkerrrrr!

En verder is Ayutthaya (voor ons) ook nog: een schommel bouwen in de tuin van het guesthouse, vissen en schildpadden voederen, tot 10 leren tellen in het Thais, ontbijten in de zon, met de fiets op de autostrade belanden, fotomodel spelen voor Japanners, rummikubben, dineren met she-males en prachtige zonsondergangen.